Thesis Number |
level |
Language |
Year |
Bilim Dalı |
|
Yüksek Lisans |
İngilizce |
2018 |
Uluslararası İlişkiler Bilim Dalı |
Bu çalışma, Türkiye ve Endonezya'nın Filistin Sorunu ve Suriye Krizi'ya yönelik dış politikasını karşılaştırmalı bir analizi amaçlanmıştır. Neoklasik realizm dış politika teorilerinden biri olarak uygulanmaktadır. Filistin Sorunu ve Suriye Krizinin Türkiye ve Endonezya politikalarını birim ve sistematik analiz düzeyinde şekillendiren, değişen dinamikleri ve analiz etkenleri tartışılmıştır. Liderlerin uluslararası ve bölgesel sistemik değişen eğilimleri, baskıları ve devlet iktidarı üzerindeki algılarının etkili faktörler haline geldiğini özetlemektedir. Türkiye'de 2004-2016 yılları arasında iç siyaseti, içsel dönüşüme uğramıştır yani kamuoyu ve sivil toplumun rolleri dış politikayı, dış politikanın yeni bir aktörü olarak sivil liderin ortaya çıkışını, lider faktörleri, İslamcı faktörün, İsrail-Filistin'in artışını etkilemektedir. Bölgesel istikrarın kalbi olarak algılanan çatışma, Filistin sorununun çözümü için proaktif bir dış politika ile sonuçlanır. Bu arada, Endonezya'daki reform dönemlerinden sonra, 1945 Anayasasının anti-sömürgecilik ruhu, Endonezya'nın angajmanının tarihsel temeli olarak devam etmiştir. Bunun yanı sıra, iç siyasette İslamcı odaklı hedefler, İslamcı grupların ahlaki gücü, İslamcı partilerin giderek artan rolleri ve yeni Endonezya'nın uluslararası yönelimi ve kimliği, iç siyasette islamist bir etkenin artması İsrail'e karşı tanınmayan bir siyasetin sürekliliğini etkilemiştir ve Filistin'i iki devletli çözümlere uygun olarak desteklemiştir. Endonezya'nın demokratik dış politikası çeşitli diplomatik çabalarla gerçekleştirilmiştir. Suriye krizi durumunda, Türk siyasetinin insani bir boyutu olan mülteci akınını da içine alan etkili faktörler; yani mülteci akını, açık kapı politikasıyla sonuçlanmakta, Türkiye-Suriye sınırlarında güvenlik tehdidi oluşmakta, daha sonra uluslararası ve bölgesel aktörlerin çatışma, IŞİD'in yükselişi ve PYD tehdidinin ortaya çıkışı, dış politikasının tercihinde bu kadar güçlü bir yaklaşım sergilemesine yol açmıştır. Oysa uyumsuzluk ilkesini benimseyen bağımsız dış politikaya, lider algılarına, Endonezya vatandaşlarının korunmasının önceliğine bir bağlılık oluştururken, Suriye iç politikasına müdahale etmeme politikasının şekillenmesi ve herhangi bir askeri müdahaleye uyumsuzluğun sağlanması gerekmektedir. Ayrıca, IŞİD ve Endonezyalı yabancı savaşçıların boyutunun yanı sıra İKT çerçevesindeki rolü, Suriye hükümetiyle sınırlı ikili ilişkilerin yönetiminde kalmaya devam ettiğini belirlemektedir. Özetle, pasif bir dış politika yürütme eğilimindedir ve Suriye krizi durumunda önemli bir rol oynamamaktadır.
Anahtarı: Dış Politika, Endonezya, Türkiye, Neoklasik realizm, Filistin sorunu, Süriye Krizi